Kinderbescherming: Een absolute prioriteit
Adeline Puerta is verantwoordelijk voor twee belangrijke hoofdthema’s bij SOS Kinderdorpen: kinderbescherming en -bewaking, dat zich richt op het waarborgen van de veiligheid van kinderen binnen projecten, en de implementatie van traumasensitieve praktijken.
Dit laatste maakt het mogelijk om de dagelijkse zorg aan te passen op basis van de ervaringen van de kinderen.
Waarom traumagevoelige praktijken?
Adelines interesse in deze benadering is diep persoonlijk.
Vanaf haar eerste professionele ervaringen voelde ze zich sterk verbonden met deze praktijken, omdat ze zich realiseerde dat ze verklaringen boden voor bepaald gedrag dat ze observeerde bij kinderen, volwassenen en zelfs bij zichzelf.
Dit begrip stelde haar in staat om in te zien hoe deze praktijken jongeren in moeilijkheden beter zouden kunnen ondersteunen.
Ze sprak zelfs de wens uit dat dergelijke benaderingen voor haarzelf hadden bestaan toen ze jonger was.
Alle teams trainen: Een dagelijkse verplichting
De afgelopen vier jaar heeft SOS Kinderdorpen ernaar gestreefd om traumasensitieve praktijken te integreren in al haar projecten.
Adeline en haar team organiseren trainingen, bewustwordingsacties en werken dagelijks om ervoor te zorgen dat deze principes door al het personeel worden toegepast, ook door degenen die niet direct in contact komen met kinderen, zoals onderhoudsmedewerkers of tuinmannen.
Een consistente en aangepaste aanpak
Een van de grootste uitdagingen van Adeline is ervoor te zorgen dat alle SOS-projecten een consistente aanpak volgen, ongeacht het profiel van de kinderen.
Dit vereist voortdurende training voor teams, zodat ze in staat zijn traumagerelateerd gedrag te herkennen en op een passende en empathische manier te reageren.
Adeline benadrukt het belang van deze flexibiliteit: twee kinderen met hetzelfde gedrag kunnen totaal verschillende reacties vereisen.
Traumagevoelige bril‘
Adeline beschrijft deze aanpak als een ’traumagevoelige bril’ waarmee teams kunnen begrijpen dat sommige gedragingen niet opzettelijk moeilijk zijn, maar eerder reacties zijn op eerdere ervaringen van kinderen.
Door dit te erkennen zijn teams beter in staat om jongeren met meer compassie en effectiviteit door moeilijke momenten heen te helpen.
