“Ik werk aan dit project vanuit mijn hart en buik,” zegt Evy. Ze wil een boodschap van hoop uitzenden, zowel voor zichzelf als voor anderen. “Zelfs als je de meest verschrikkelijke dingen hebt meegemaakt, kunnen er nog steeds nieuwe perspectieven ontstaan. En weet dat er daarna nog steeds mooie dingen kunnen gebeuren.”

Ze wil echter ook dat mensen begrijpen dat de impact van zulke ervaringen het leven als volwassene verre van gemakkelijk maakt. “Ik wil dat mensen zich realiseren dat ons een fundamenteel onrecht is aangedaan.” Steven voegt eraan toe dat je hard aan jezelf moet werken om ‘meer te worden dan je trauma’. “Het is niet gemakkelijk om kwaliteiten in jezelf te ontdekken en te erkennen na een trauma of meerdere trauma’s.”

“Samen kralen ontwerpen in het atelier schept een stille band,” zegt Evy. “Ik hoef mezelf hier niet uit te leggen. De anderen weten hoe wonden uit jeugdtrauma’s voelen.” De workshopdeelnemers kunnen elkaar in stilte begrijpen in deze veilige omgeving. “Hierdoor voel je je ook minder alleen en kun je gewoon jezelf zijn,” beaamt Steven.

“De verbinding hier kan troost bieden,” zegt Steven. “En weten dat er mogelijkheden zijn, dat er verschillende paden zijn om te bewandelen. Veel mensen hebben verschillende verhalen, maar de strategieën om ermee om te gaan zijn vaak hetzelfde. Erover praten en weten dat mensen je kunnen begeleiden om het lichter of draaglijker te maken, door kunst, dans… We hebben maar één leven; laten we het niet weggeven aan iemand die je kwaad heeft gedaan. Deze plek van erkenning is een ode aan het leven.”