Overlever Sandra getuigt

Sandra getuigt over de trauma’s die ze als kind heeft meegemaakt. Ze groeide op in een immigrantengezin dat na de Spaanse Burgeroorlog naar België kwam en deelt haar verhaal, dat getekend werd door het zwijgen van de familie en de psychologische problemen van haar moeder. Vanaf haar geboorte werd ze in een tehuis geplaatst en ze vertelt over de moeilijkheden van de familiale reïntegratie en het gevoel van verlatenheid dat een blijvende stempel op haar heeft gedrukt.

Ondanks de uitdagingen vond Sandra de kracht om over haar ervaringen te spreken en benadrukte ze het belang van communicatie om trauma’s te overwinnen. Haar getuigenis dient als een oproep om een stem te geven aan diegenen die niet voor zichzelf kunnen spreken.

“Hallo, mijn naam is Sandra en ik ben hier om te getuigen over de trauma’s uit mijn kindertijd. Ik wil een stem geven aan degenen die niet kunnen of niet kunnen spreken. Ik ben altijd een persoon geweest die heel open is over communicatie en ik heb altijd het gevoel gehad dat er geen taboe op rust, dat het niet onze schuld is en dat we erover moeten praten. Ik kom uit een familie van Spaanse immigranten die in 1963 naar België kwamen, na de Spaanse burgeroorlog van Franco. We waren altijd gewend dat onze ouders zwegen en er was dat taboe van ‘we zwijgen, we zeggen niets’. Maar ik heb altijd de kant gekozen van ‘ik zal niet zwijgen en ik zal erover praten’.”

Sandra beschrijft verder haar moeilijke jeugd, die werd gekenmerkt door de afwezigheid van haar moeder en de zorg van de sociale dienst. “Vanaf mijn geboorte tot mijn derde jaar werd ik in een crèche geplaatst, vaak een dependance van de kraamkliniek. Ik woonde in een groep met andere kinderen. Toen ik drie jaar oud was, besloten de autoriteiten dat ik weer bij de rest van mijn broers en zussen mocht gaan wonen.”

Sandra, overlever van meerdere jeugdtrauma’s

Ze vertelt over de complexiteit van familierelaties na deze vroege scheiding. “We hebben niet echt een broeder- of zussenband; we delen alleen een gemeenschappelijke naam. Ik ben nu moeder van twee kinderen en ik zie dat de relatie heel anders is. Als kind had ik een broer-zusband, maar we waren en zijn nog steeds vreemden voor elkaar.”

Sandra legt uit dat haar jeugdherinneringen doortrokken zijn van gevoelens van verlatenheid en wantrouwen. “Ik heb altijd dat gevoel van verlatenheid gehad, het gevoel niet gewenst te zijn. De eerste drie levensjaren zijn cruciaal voor een kind. Ik had die band met mijn ouders niet. Daardoor wantrouwde ik volwassenen en ik heb altijd moeite gehad om anderen te vertrouwen.”

Ze vertelt hoe deze trauma’s haar volwassen relaties hebben beïnvloed, vooral haar romantische relaties. “Ik was zo bang om in de steek gelaten te worden dat ik soms giftige relaties accepteerde. Ik was iemand die sterk en stoer overkwam, maar dat was slechts een schild.”

Tot slot benadrukt Sandra hoe belangrijk het is om over haar ervaringen te praten om te voorkomen dat ze er intern door worden opgeslokt. “We houden al die gevoelens binnen en ze vreten ons op. Ik had het geluk dat ik kon schrijven en tekenen om mezelf uit te drukken, wat me hielp om te overleven.” Deze gedachte wordt weerspiegeld in het ontwerp van de kralen die het kunstwerk zullen vormen dat op 10 oktober wordt ingehuldigd: elke kraal drukt een verhaal en gevoelens uit…

Disclaimer: Als het lezen van dit artikel je van streek heeft gemaakt en je de behoefte voelt om met iemand te praten, aarzel dan niet om de beschikbare hulplijnen te bellen. Voor kinderen en jongeren in Vlaanderen, bel naar Awel op het nummer 102 of bezoek www.awel.be. Voor volwassenen is het nummer 102 van Tele-onthaal beschikbaar, of bezoek www.tele-onthaal.be.

Michael

Wij